Lieve Hávi
Zaterdagavond om 20:30 braken mijn vliezen. Vlug het bad opzetten, het was begonnen, wat een feest!
Dat ging heel goed en voorspoedig.
Tussendoor Katleen de verloskundige/doula gebeld om te laten weten dat jij in aantocht was.
We zouden haar weer contacten zodra het nodig was, kon zij wellicht nog even slapen. Het kon immers nog wel even duren.
De weeën werden vrij snel steeds intenser en vanaf 23:00 uur kwamen ze zo’n beetje om de minuut en duurde ze ook ongeveer een minuut.
Samen vingen we ze op, jouw papa gaf wat druk op mijn heupen en rug om te helpen door de rugweeën heen te komen. Om ongeveer 02:00 uur liet hij het bad vollopen en om 03:00 uur ben ik er ingestapt. Dat warme water was lekker en een beetje verzachtend. Papa hield mijn hand vast bij elke wee en zorgde dat het water in het bad op temperatuur bleef. Wat bijzonder om dit samen te doen, vol verwachting en verheuging om jou snel te gaan ontmoeten.
Om 05:00 uur zou ik even uit bad stappen, maar dit lukte eigenlijk niet. Elke keer als ik mij wilde afdrogen kwam er weer een intense wee. Opeens leken de weeën te veranderen, ik voelde soms dat ik wilde persen. Ging het zo snel?
Ik voelde tussen mijn benen en kon jouw hoofdje al voelen! Ik voelde jouw bolletje met haar! Vlug Katleen gebeld en die stond binnen 10 min bij ons binnen. Zij belde kraamhulp Karin en die was er ook vlug bij.
De laatste fase was ingegaan. Na een paar keer flink persen stond jouw hoofdje. Katleen was heel relaxt, gaf tips waar nodig, maar liet mij vooral mijn gang gaan. Ik had vertrouwen in mijn lichaam en in jou. Steeds een beetje verder en toen kwam jouw hele hoofdje. Daarna nog twee keer een flinke pers en daar was jij! Om 07.23 uur landde je met een plons op moeder aarde.
Ik pakte je onder water vast, voelde of de navelstreng niet om jouw nekje zat en dat was niet zo dus tilde ik je uit het water op mijn borst. De mooiste baby die ik ooit heb gezien, vanaf dat moment in de wolken. Wat een prachtige ervaring, wat een rijkdom.
Welkom lieve Hávi Joa, wat maak jij onze wereld mooi 🙏🏻🤎🌙😍
Amandina is doula in opleiding en zoekt nog aanstaande ouders (uitgerekend tussen augustus 2024 en maart 2025)
om te begeleiden tijdens de zwangerschap en bevalling,
regio Zuid-Holland.
‘Ik heb in het verleden een keizersnede gehad en vanaf dat moment ben je medisch. Bij elke zwangerschap werd ik met 36 weken automatisch doorgestuurd naar het ziekenhuis.
Maar dit keer voelde het voor mij heel anders. Ik wilde hoe dan ook thuis bevallen. Ik liet soms op me inpraten (stukje angst) maar ik keerde gauw terug naar de gedachte die ik dit wilde en dat het ook ging gebeuren.
Af en toe werd ik onzeker gemaakt door mijn gedachten. Gedachten als: ‘Misschien lukt het niet, kan mijn lichaam het toch niet aan, wat als de weeën niet vanzelf doorzetten…’ (bij elke bevalling had ik weeënopwekkers gekregen) . Maar ik liet mezelf niet meer gek maken.
Ook tijdens de bevalling raakte ik af en toe in paniek. Maar ik vond mezelf steeds weer terug. Ik keerde in mezelf en dat hielp om de weeën op te vangen. Ook werd ik heel fijn ondersteund door mijn andere kinderen en de verloskundigen.
Een rustige omgeving, een veilig gevoel en fijne ondersteuning helpen zo enorm om anders om te gaan met je weeën en om vanuit rust en vertrouwen je baby op de wereld te zetten.
Het was een fijne, maar ook een intense, snelle bevalling. Eindelijk een bewuste bevalling waarbij ik alles goed meekreeg. Bij elke wee voelde ik de baby zakken en ik wist precies wanneer ik mocht persen. Zonder medicatie of andere ingrepen zijn mijn baby en de placenta geboren.
Ik ben mijn lichaam en mijn baarmoeder enorm dankbaar voor deze hele prestatie. Ook ben ik mijn verloskundigen en de assistent verloskundige enorm dankbaar dat ze me in mijn bubbel lieten en hielden. Hun geduld en manier van aanmoedigen waren zo fijn. Dankbaar dat ze mij de ruimte gaven om alles te doen wat ik aangaf en wat ik heel graag wilde.
Mijn wens is mede dankzij hun uitgekomen. Helend 🩵’
Jouw geboortereis | Doula Kara
Doula in Limburg
In de nacht van 29 september op 30 september voelde ik een sensatie in mijn lijf. Hop meteen uit bed, want het is begonnen, dacht ik. Nog even stofzuigen onder het bed, om 3 uur 's nachts terwijl mijn partner lag te slapen. Daarna toch nog weer even terug gaan liggen. Ik was zo verheugd dat het me niet meer lukte te slapen.
Strijken en andere huishoudelijke taken heb ik de gehele dag verricht met hier en daar een wee tussendoor. Prima te doen.
Het was mijn eerste kindje, wist ik veel wat ik kon verwachten en hoe het zou voelen.
In de avond van 30 september de verloskundige gebeld. Zij is gekomen en constateerde dat 'de bevalling was begonnen en is weer vertrokken met de boodschap dat ik mocht terugbellen als de weeën zich om de 5 min gedurende 1 min op zouden volgen.
Eerst probeerde ik nog wat te slapen en uiteindelijk ben ik het bad op de badkamer ingestapt met een klokje op de badrand. Een lange eenzame nacht diende zich aan. De hele nacht lag ik in bad mijn weeën op te vangen zo goed als dat lukte. Mijn partner sliep en ik heb al deze uren alleen doorgebracht in het warme water wat ik zelf steeds weer aanvulde. Toen realiseerde ik me niet wat ik er nu bij voel als ik hier aan terugdenk, eenzaamheid en totaal op mezelf aangewezen, niet wetende of en hoe ik het goed deed. Eigenlijk ben ik nu ook wel trots dat ik dit helemaal alleen heb gedaan.
Op 1 oktober 1998, de uitgerekende datum, om 6 uur ben ik uit bad gestapt en op bed gaan liggen. De weeën volgden elkaar steeds sneller op. Tijd om de verloskundige te bellen. Ik lag op bed en raakte in paniek omdat ik niet wist hoe ik de rugweeën die zich plotseling aandiende moest opvangen. Ik kan me niet goed meer herinneren hoe en of mijn partner heeft getracht mij te ondersteunen.
De verloskundige kwam binnen en gaf mij een mooie 7 cm ontsluiting. Toen vroeg ze wat ik wilde. Thuis blijven of naar het ziekenhuis gaan. Deze vraag overviel me en mede door de staat waarin ik verkeerde kon ik niet beslissen. Wat had ik het nu achteraf fijn gevonden als ik me hierin meer gesteund had gevoeld. Vanuit angst en eenzaamheid besloot ik naar het ziekenhuis te willen. Waarom?
De auto in......., aangekomen in het ziekenhuis.
De persfase brak na uren eindelijk aan. Eerst op bed, toen naar de baarkruk, weer op bed en dat hebben we nog een keer herhaald. Ik moest keihard werken om na 1,5 uur persen mijn baby'tje om 14:42 uur op mijn borst te krijgen. Een zoon 🩵 Zo ontzettend bijzonder om het geslacht een verrassing te laten zijn tot bij de geboorte, een groots cadeau.
Nadat mama en baby nagekeken waren mochten we 2 uur na de geboorte alweer naar huis. Voor de deur viel ik bijna flauw met mijn kindje in mijn armen. Ik was al die tijd vergeten te eten en drinken.
Uitgerekend Mariska,
Doula in Twello, Overijssel
Het is inmiddels bijna een jaar geleden dat onze lieve Dex werd geboren, op
22 december 2023. Een dag die zo anders verliep dan ik me ooit had voorgesteld.
Na twee rustige thuisbevallingen in bad, hoopte ik ook deze keer op een vergelijkbare ervaring. Maar deze zwangerschap voelde vanaf het begin al anders dan die van de meiden, ook al waren de verschillen soms subtiel. Misschien zou de geboorte daarom ook wel een ander verhaal worden...
Mijn buik groeide harder dan ooit, wat ongemak en pijn veroorzaakte. Ik dacht dat onze boy eerder zou komen dan zijn zussen, die bij 39+4 en 39+5 weken geboren werden. Maar Dex besloot ons juist te laten wachten tot precies 41 weken!
Waar ik bij eerdere zwangerschappen tegen het einde ongeduldig werd, voelde ik me dit keer juist opvallend rustig en ontspannen. Elke avond ging ik naar bed met het idee: misschien gebeurt er vannacht iets. Ik had er ook juist wel zin in! Ergens had ik ook het gevoel dat deze bevalling niet 's nachts zou plaatsvinden, zoals bij mijn dochters, maar overdag. Ik weet niet waarom, maar zag meer licht voor me. Het leek alsof Dex zélf al liet weten dat hij een ander ritme zou volgen.
Bijzonder genoeg gaf mijn voetreflextherapeut, bij wie ik tijdens de zwangerschap meerdere sessies volgde, ook hints dat deze bevalling wel eens heel anders zou kunnen lopen. Ze vertelde me dat Dex wellicht wat extra tijd of hulp nodig zou hebben om geboren te worden. Zelfs het bad, dat bij mijn eerdere bevallingen zo belangrijk was, zou misschien niet de juiste plek zijn voor zijn komst. Het waren gedachten die ik meeneem, maar waarvan ik hoopte dat ze niet nodig zouden zijn.
Toen het eindelijk zover was, begon het zoals ik gewend was: mijn vliezen braken midden in de nacht. De adrenaline schoot door mijn lichaam, en ik dacht: daar gaan we!
Het voelde vertrouwd en spannend tegelijk. De weeën kwamen langzaam op gang, en ik probeerde mijn focus en rust te bewaren. De geboortefotograaf en mijn doula (Doula Liesbeth) kwamen bij mij en de meiden gingen naar oma toe. Het leek me eerst fijn om ze erbij te hebben, maar dit bleek toch te afleidend te werken op dat moment. Alles leek in eerste instantie volgens ‘plan’ te verlopen.
Naarmate de ochtend vorderde, merkte ik dat het toch anders ging dan bij mijn eerdere bevallingen. Het voelde alsof mijn lichaam harder moest werken, alsof Dex iets meer tijd en ruimte nodig had. De meiden waren daarnaast in 6 en 4 uur geboren, terwijl ik nu vanaf (wat ik dacht) gebroken vliezen al zo’n 9 uur bezig was...
Ik bleef mijn best doen om in mijn bevalbubbel te blijven, maar ik voelde me tegelijkertijd afgeleid door mijn omgeving. Het bad, dat eerder mijn veilige haven was, bood dit keer niet de ontspanning die ik nodig had. De weeën stagneerden, en ik voelde een vreemde soort prestatiedruk – alsof ik moest voldoen aan de verwachtingen van de mensen om me heen, alsof het NU moest gebeuren.
Ik besloot me terug te trekken, alleen met mijn gedachten en mijn lichaam, om opnieuw verbinding te maken met mezelf. Die rust bracht de weeën terug, maar het voelde alsof Dex nog twijfelde.
Waarom ging het niet zoals ik gewend was? Waarom leek alles meer tijd nodig te hebben? Wat herkenbaar begon, veranderde langzaam in een intens proces waarin ik voelde dat ik meer moest loslaten dan ooit tevoren. Wat betekende dit? Hoe zou het verder gaan? En waar zou Dex geboren worden?
Uiteindelijk kreeg deze bevalling een totaal andere wending.......
Liefdeslicht Doula,
Doula in Utrecht
Lieve Khaya, dit is het verhaal van jouw geboorte
De dag vóór jouw geboorte herinner ik mij nog goed. Ik was met je grote zus in het park aan het wandelen met de hond van een vriendin en later ben ik met haar naar een concert geweest in het theater voor ons huis.
Jouw geboorte begon in de nacht, ik denk rond een uur of 4 am.Bij de eerste samentrekkingen in mijn buik belde ik papa. Hij nam gelukkig op en kwam meteen naar beneden (hij woont in het appartement boven ons) om lekker bij mij te komen liggen in bed. Ik lag op mijn zij, hij lag achter mij, met zijn handen warm op mijn buik of zacht strelend tegen mijn rug.
Ik vond de weeën best intens en ze kwamen meteen regelmatig. Liggend op mijn zij kon ik de sensatie goed aan. We belden de verloskundige en toen zij aankwam was de ontsluiting al een heel eind op weg. Ze bleef rustig op de achtergrond aanwezig.
Papa ging ondertussen het bevalbad vullen wat al een tijdje opgeblazen klaar stond in de kamer die ik had voorbereid voor jouw geboorte. In die kamer hingen ook de mooie kaarten en gedichten die ik kreeg tijdens mijn mothers blessing. Ook hing aan de muur een rond schilderijtje geborduurd door jouw tante, papa's zus uit Ecuador en de gedroogde bloemenkrans en kralenketting met mooie intenties van de mothers blessing.
Toen het bad gevuld was, liet ik mij in het warme water glijden. Inmiddels was ook mijn jongere zus gebeld die met de eerste ochtendtrein naar ons toekwam om voor jouw grote zus te zorgen. Ze was er precies op het moment dat jouw zus, toen vier jaar oud, wakker begon te worden.
Ondertussen genoot ik van de rustgevende en ontspannende werking van het warme water in het bad. Leunend op de rand van het bad kon ik de weeën goed opvangen. Ik kreunde mee.
Ondertussen was je grote zus aangekleed en in de keuken bezig om samen met jullie tante koekjes te bakken. Af en toe kwamen ze even kijken bij het bad. "Mama je bent een leeuwtje" zei ze toen ze mijn gekreun hoorde tijdens een wee.Ook papa was vlakbij en streek over mijn rug. Af en toe knijp ik stevig in zijn handen.
Toen het buiten licht was geworden, kon ik jouw hoofdje al bijna voelen. Eerst met het vlies er nog omheen, maar op een gegeven moment knapte het vlies en voelde ik het warme vruchtwater het bad in stromen. Nu kon ik je haartjes voelen!
Het stukje van jouw hoofdje wat ik kon voelen werd steeds groter en toen ging het opeens snel. Je hoofdje werd geboren en meteen daarna was je er helemaal! Zachtjes tilde ik je uit het water en legde je tegen mij aan. Papa, jouw zus, tante en de verloskundige waren erbij. Het was ongeveer half 9 's ochtends,wat ging dat snel!
Samen met papa ging ik op het bed in de kamer liggen, met jou veilig op mijn blote borst. Terwijl jij op zoek ging naar mijn tepel werd ook de placenta moeiteloos geboren. Al snel waren ook jouw oma en andere tante er. We aten de koekjes die jegrote zus had gemaakt en vol trots kwam brengen. Wat een mooi begin van deze eerste dag met jou! Welkom lieve Khaya! <3
Copyright © Alle rechten voorbehouden
